← Ga terug

Mamablog: Vergankelijkheid

Toen mijn dochtertje geboren werd, was ze de eerste 2 weken een baby die veel sliep en weinig huilde. Maar zoals alles in het leven tijdelijk is, oftewel vergankelijk, kreeg mijn dochtertje steeds meer huilbuien, sliep onrustig en kort.

Deze huilbuien maakte wat in mij los. Ik voelde me onzeker en verdrietig. Ik wilde mijn kindje niet zo overstuur zien. Heb ik iets verkeerd gedaan, heeft ze krampjes, is ze ziek? Ik wilde haar verdriet weghalen. De huilbui stoppen.

Ik ging googlen. Ik vond allerlei tips. Ik probeerde van alles, maar niets hielp.

Ik herinner me het moment nog goed waarop ik ’s nachts met haar in mijn armen in haar kamer stond. Zij brulde het uit en ik maar proberen te sussen, te troosten met alle liefde die ik in me had. Ik was helemaal op.

Ik voelde me verdrietig, onzeker, machteloos en gefrustreerd. Wat deed ik verkeerd? Ik bereikte mijn max. Het gaf me een inzicht.

Ik liet mijn gedachten voor wat ze waren en ik liet de wens om de huilbui te stoppen los. Ik keek naar mijn dochtertje met mijn volle aandacht en observeerde wat het met me deed. Zonder te oordelen, zonder er gedachten aan te koppelen. Alleen te voelen. Ik voelde een enorme spanning en opgekropte emoties in mijn lichaam en in plaats van ze te blijven blokkeren, liet ik ze toe.

Tranen liepen over mijn wangen. Ik huilde samen met haar. Langzaam voelde ik de spanning uit mijn lichaam glijden. En mijn dochtertje? Haar huilbui stopte en terwijl ze in mijn armen lag, viel ze in een rustige en tevreden slaap.

 

Liefs,

Stéphanie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Jouw e-mailadres zal alleen gebruikt worden voor het bevestigen van het plaatsen van een bericht op dit blog en hoe je deze kunt aanpassen.

negen − 6 =

Leave the field below empty!