Ik reed op mijn fiets en mijn aandacht ging van fietsen naar mijn werk naar de snelle fietser die niet op het fietspad reed, maar op de weg. Zo’n ding met een enorm sterk frame, dikke banden met profiel wat zo’n lekker geluid maakt op de weg. Ineens gaan de gedachten in mijn hoofd tekeer. Kak, ik moet de tandarts bellen. Hé, weer zo’n swap-fiets. Oh wacht, netjes stoppen voor het stoplicht. Die fiets is toch een soort metafoor voor snel, afleiding en vooral een stroom aan gedachtegangen.
Meditatie was nooit echt mijn ding. Stilzitten, stilzijn, allemaal dingen waar ik moeite mee had. Maar daar kwam verandering in toen ik zwanger was. In eerste instantie dacht ik dat ik nog van alles kon. Werken, sporten en allerlei activiteiten die ik normaliter ook deed. Totdat ik tijdens het sporten een keer een zijwaartse trap maakte en het niet helemaal lekker voelde in mijn heup. Ik belandde uiteindelijk bij een fysiotherapeut die me er toch vriendelijk – lees dringend – op wees dat ik rustiger aan moest doen. Bah…
De eerste paar weken ging ik volledig tegen het advies in en ging ik lekker door met wat ik wilde, op wiebelige krukjes staan want de babykamer moest toch echt af en dat soort dingen. Uiteindelijk was het een trainer die me tijdens een training eruit haalde, het was goed zo. Terwijl de rest van de groep doorging met het laatste stukje van de training zat ik in een hoekje boos te zijn, maar ja… op wie was ik eigenlijk boos?
Maar ja, er zit natuurlijk een verschil in ‘rustig aandoen’ en de stilte van meditatie. Die stilte heb ik pas veel later leren kennen. Tijdens dat traject vond ik het best lastig om telkens naar een externe locatie te gaan, om precies onder schooltijd van mijn dochter naar de les te gaan en dan net op het laatste moment toch in de stress schieten omdat ik misschien niet op tijd kan zijn. Dat was voor mij het punt om te stoppen met naar een externe locatie te gaan. Inmiddels zat mijn introductiecursus erop en wilde ik het thuis zelf voortzetten. Maar je voelt het al aankomen, het klad kwam erin en mediteren werd al snel weer gehaast rondrennen en met van alles tegelijk bezig zijn. En toch had ik voor mijn gevoel een bepaalde basis van rust en reflectie. En die wist ik te behouden tot op de dag van vandaag.
Door dat reflectievermogen realiseerde ik mij vanochtend op de fiets dat ik inderdaad weer eens mijn stroom aan gedachten de vrije loop liet gaan, in dezelfde vaart als die fietser die voorbij fietste. Ik merkte aan mijzelf dat ik niet meer in de gaten had waar ik nu precies aan het fietsen was en dat ik opeens alweer voor het volgende stoplicht stond. Voor mij is mediteren meer dan op een kussentje zitten. De concentratie die ligt op je ademhaling pas ik vaak toe in het dagelijks leven. Wanneer ik zenuwachtig ben, of wanneer ik in de auto zit en vast zit in de file, drukte, noem maar op. Dan probeer ik terug te grijpen naar die ademhaling. Soms lukt het fantastisch en dan ben ik blij, soms lukt het minder. En er zijn ook keren dat het juist helemaal niet lukt, en weet je? Dat is dan ook oké. Je realiseert je namelijk dat je het-zou-moeten-doen. Dan is in feite de eerste stap gezet. Niets gaat vanzelf, er is moeite en tijd voor nodig om iets eigen te maken. Het gaat in stapjes, en als jij nou telkens die eerst stap zet – het bewust worden van – komt de rest wel.
Kyki Vermaire
