Zo boos. Zo vaak zo boos. Je eerste reactie is steevast: nee! Ook wanneer je volmondig ja wilt zeggen…
“Nee, ik wil geen jas aan.”
“Neehee, die vork moet niet links van mijn bord liggen. Snap dat dan.”
“Nee, ik ga niet mee naar boven.”
Uit het niets een krachtige schreeuw van onmacht dat het niet gaat zoals jij het wil.
“Mama, jij mag nooit meer met mij spelen!”
Nee… Dat één simpel woord zó overheersend kan zijn. Tot zover, een beschrijving van een drie-jarige peuter uit de boekjes. Maar als het dan je eigen dochter betreft, en er lijkt geen einde aan die o-zo-normale-nee-fase te komen, vraag je je soms toch af; dit is toch ook niet gezellig voor jezelf, dametje?
Vaak heb ik met je te doen. Zoveel frustraties in zo’n klein meisje. Ik doe mijn uiterste best om zo pedagogisch verantwoord mogelijk om te gaan met jouw frustraties. Ik laat je uitrazen, ik benoem dat ik zie dat je boos bent – erkenning van emoties: les 1 in ‘de veilige basis leggen’ geloof ik – en omarm jouw uitspattingen. Ik haal alle zachtheid uit mijn tenen – en die moet op sommige momenten van ver komen – om jou van je eigen boosheid af te leiden. Ik toon begrip en ben nieuwsgierig naar wat jou boos maakt. Wil je meer dan je kan, gaat de ontwikkeling te hard om zelf bij te benen? Verveling? Behoefte aan aandacht, concurrerend met je broertje?
Maar vaker vind ik het ook best vermoeiend. En zou ik heel hard nee wil schreeuwen tegen die nee-fase.
En soms, als ik jouw boosheid aanschouw en erop kauw, het verteer en van me af zucht, mijmer ik over later. Over ruim dertig jaar. Dat we naar jouw driejarige dochter zitten te kijken die alweer net iets te lang in haar peuterpuberteit zit, met een overdosis aan nee-hee-uitlatingen. De zachtheid die dan bij mij naar boven komt, hoeft ineens helemaal niet meer van ver te komen. Ik weet dan dat het een korte fase was en dat er me nog veel meer te wachten stond. Maar dat wist ik toen nog niet. Maar goed ook. Ik sla een arm om je heen, om je te steunen in jouw moederschap en fluister dat het goed komt. Maar ik weet ook dat je dan denkt; ja, ja dat zal allemaal wel, maar nu is het best pittig. Maar echt, dame, het- komt- goed.
