Ik weet niet hoe het bij jou thuis is op het moment, maar bij ons thuis is er de afgelopen weken een ware griepepidemie gaande, we blijven elkaar maar aansteken. Een soort vicieuze cirkel waar we – nog – niet echt uitkomen.
Zo zielig voor mijn kleine schatjes. Je zou het liever gelijk van ze overnemen, als dat kon. Maar voor mij ook weer echt even schakelen en accepteren dat dit buiten je macht ligt. Want werken, dat zit er even niet in. Ja, zo tussendoor even als ze slapen. Maar mijn zoontje is echt zo ziek geweest dat hij alleen maar rechtop tegen mijn borst aan kon slapen of tegen je aan wilde hangen ☹. En dan gaat dat natuurlijk vóór al het andere, ook al is dat soms even een geregel of loslaten en accepteren dat het zo is. Mijn vriend werkt vier dagen per week één uur rijden van huis en ik werk vanuit huis, dus de zorg valt op mijn schouders wanneer ze ziek zijn.
Nu wil ik ook echt bij mijn kindjes zijn als ze ziek zijn en hun de liefde en geborgenheid geven die ze nodig hebben, dus dan zie ik wel hoe ik de rest manage. Maar afgelopen week was wel weer even een mooi oefenmoment om mee te buigen met wat het leven mij brengt en mijn verwachtingen te laten varen. Flexibel te zijn en accepteren dat je niet alles in de hand hebt. Mijn vriend was afgelopen maandag tot donderdagavond in Barcelona dus ik droeg de zorg voor mijn twee kindjes alleen. Nu zorg ik doordeweeks altijd alleen voor ze in de ochtend, maar in de avond helpt mijn vriend altijd mee. En die hulp heb ik afgelopen week flink gemist zeg!
Als je zoontje van elf maanden zo ziek is dat hij alleen gedragen wil worden en de draagdoeken én draagzak die ik heb inmiddels onder gespuugd zijn, is er dus één arm constant ‘bezet’. Wat het een uitdaging maakt om andere dingen te doen die ik gedaan wil hebben. Daarnaast voelde mijn dochter zich ook niet lekker, ze was hangerig, huilerig en het huishouden moest eigenlijk ook gedaan worden en het avondeten koken is ook wel handig en en en…
Poeh, wat heb ik een respect voor alle alleenstaande moeders! Ik hoop echt voor deze en alle andere powervrouwen die moeder zijn, dat ze steun en hulp krijgen in de verzorging en opvoeding van hun kind(eren). Want in de huidige maatschappij is het samen zorgen en samenwonen met andere familieleden zoals opa, oma etc. niet iets wat geregeld meer voorkomt.
Mijn moeder en schoonouders wonen helaas ook niet in de buurt. Maar gelukkig woon ik in een wijk waar we elkaar steunen door elkaars kids weg te brengen en halen van school als dit nodig is. Wat is dat fijn zeg! Dat gun ik iedere moeder. Ik gun ook ieder kind meerdere verzorgers naast zijn of haar ouders. Heerlijk toch als er meerdere mensen zijn die van je houden, je aandacht en geborgenheid geven.
Maar even voor alle moeders die dit nu lezen en wel wat hulp kunnen gebruiken: durf het te vragen, want het is in het belang van jezelf én dat van je kind. Het is in ieder geval zeker geen falen als je hulp nodig hebt, juist niet! Dat is heel normaal. Die hulp zou eigenlijk meer vanzelfsprekend moeten zijn, zeg maar terug naar de situatie van een hele stam die samen voor de kinderen zorgen. Een heel dorp of woonwijk dat elkaar helpt en ondersteunt in de verzorging en opvoeding van onze kinderen, naast je directe familie. Ik denk dat we daar allemaal beter van worden. Ik ben in ieder geval erg blij dat mijn vriend terug is. Natuurlijk niet alleen vanwege de hulp met de kinderen. Hij kwam zelfs terug met een cadeau, zo lief.
Ben jij een alleenstaande moeder? Of herken je deze situatie? Ik hoor graag jouw ervaringen hieronder bij de comments.
Liefs,
Stéphanie
