De wekker gaat. Het irritante gepiep in mijn oren is een van de geluiden die ik het liefst zo snel mogelijk afzet, om me vervolgens nog een keer om te draaien en terug te zinken in die lekkere, diepe slaap. Gelukkig slaapt dochterlief ook nog. Vanaf jongs af aan is haar aangeleerd dat ze lekker mag uitslapen in het weekend, maar op schooldagen kan dat niet. In 2019 hebben we afgesproken dat we – nadat de wekker is gegaan – niet meer omdraaien, maar uit bed gaan. We kleden aan, dekken gezamenlijk de tafel en nemen tijd voor het ontbijt. Liever geen haast, maar meer tijd nemen voor een moment samen aan tafel, eten in alle rust, want dat vind ik belangrijk. Aandacht hebben voor elkaar.
Alle tijd voor meer dan alleen ontbijt
Soms vind ik het ook wel eens lastig, zeker als ik die dag iets belangrijks te doen heb: een afspraak of een deadline voor mijn werk. Dan ben ik prikkelbaar, ook al wil ik het niet. Gelukkig heeft het eerder uit bed gaan voordelen. Naast het gezamenlijke ontbijt is er voldoende tijd voor dochterlief om aan te rommelen, zodat ik haar spullen klaar kan leggen. Een laatste controle, drinken, fruit, gymtas. Alles is aanwezig.
Voordat alles begint, ben ik zelf weer even kind
Vorige week sneeuwde het en het leek mij een goed idee om nóg eerder te vertrekken. Dochterlief keek me aan, haar blik hoopvol en de pret in haar ogen was te zien. Die dag zou het werk me weer bezighouden, dus was ik een beetje aan het bedenken hoe ik het allemaal zou indelen, totdat ik mij realiseerde dat ik gewoon nú naar buiten moest gaan, met mijn dochter naar school lopen. Ik deed mijn jas aan, mijn meissie had haar jas en rugzak al aan. Voordat ik er erg in had stond ze al buiten, kon ik net de voordeur dichttrekken en de eerste sneeuwbal zat in mijn nek. Schaterlachend stond ze voor me. Haar wangen lichtroze, ogen die twinkelden van plezier, het enige wat ik kon doen is heel hard lachen. Samen liepen we naar school, rolden we sneeuwballen en gooiden we ze tegen de muur kapot. Terwijl auto’s ons voorbij reden, bleven wij staan bij elke grote sneeuwbal die dochterlief maakte. De uitdaging om op tijd op school te zijn bleek geen probleem. “Een sneeuwbal rollen met je voeten terwijl je loopt kan ook een oplossing zijn”, aldus dochter.
Metaforische F1, daar kan ik niet omheen
Dit soort kleine momenten zijn waardevol voor mij als moeder zijnde, maar ook als mens. Soms zijn het onze kinderen die ons wijzen op de kleine dingen die je plezier en ontspanning kunnen brengen. Het is bijzonder hoe mijn dochter kan kijken naar bepaalde dingen, hoe ze geen haast of moeten kan ervaren, terwijl ik met allerlei tools probeer om met beide benen op de grond te blijven. Soms betrap ik mijzelf erop dat ik meer naar haar mag kijken, meer van haar dingen mag overnemen. Haar onschuld mag ervaren als een toevoeging op mijn eigen leven, ook al is dat soms lastig als ze stuiterend de kamer rondgaat en ik geen grip op haar kan krijgen, haar niet kan volgen in haar enthousiasme. Er komt altijd een moment waarop zij gas terugneemt en mijn metaforische auto kan accelereren en ik even op dezelfde snelheid zit en een stukje mee kan rijden met haar. Maar als snel haalt zij mij in en rijdt ze voor mij uit. Toe maar meissie, ik volg wel.
– Kyki Vermaire
