Voordat ik moeder werd, wist ik niet wat dit woord inhield. Ik had het niet in zo’n heftige en langdurige vorm zelf ervaren. Was ik brak dan bleef ik gewoon een zondag in bed liggen.
Oververmoeid zijn is heftig. Ik kon niet meer. Tranen stonden soms in mijn ogen en wanhopig zocht ik naar tips en trucs om ervoor te zorgen dat onze dochter beter ging slapen. Maar je raad het al, het hielp niet.
2,5 jaar lang hebben mijn vriend en ik nachten gehad van minimaal 2 a 3 keer eruit tot wel 8 keer eruit!
Een dochter die helemaal over haar toeren is, wat je moederhart ook nog eens breekt. Je wilt haar zo graag kunnen troosten. Maar je wilt ook zo graag slapen.
De twijfel, de onzekerheid
Daar kwam nog bij dat ik aan mezelf ging twijfelen. Ligt het aan mij? Verwend ik haar teveel? Begrijp ik haar ‘ huiltje’ verkeerd? Mijn gevoel zei me dat mijn kind pijn had, maar ik ging twijfelen aan mijn eigen gevoel na een tijd. Zag ik iets niet? Was ik overbezorgd? Moest ik haar langer laten huilen? Was het aandacht? Soms belde ik in tranen mijn vriend op, in de eerste 5 maanden na de bevalling, omdat ik ons meisje maar niet kon troosten en gewoon even niet meer wist wat ik moest doen! Daarna ging ze 2 dagen naar de crèche zodat ik iets bij kon komen, nou ja behalve dat ik moest werken en het ’s nachts natuurlijk nog steeds een ramp was.
Is er een oorzaak?
Meerdere keren zijn we naar de huisarts geweest en het consultatiebureau voor hulp. Uiteindelijk zijn we dan na een jaar naar de KNO arts doorgestuurd. Bleek ons lieve meisje langdurig zware oorontsteking te hebben. Trommelvliezen stonden op klappen. Niet gek dat je dan zo onrustig bent, slecht slaapt en om de week hoge koorts hebt. Je hebt pijn! Eindelijk konden we iets doen. Eindelijk werd er bevestigd dat er dus wel degelijk iets aan de hand was met ons meisje en dat ze niet gewoon huilde om aandacht of dat we haar teveel verwende. Na de eerste keer buisjes ging het iets beter met slapen, maar ze bleef onrustig.
De onmacht die erbij komt kijken is ook een emotie die mij diep heeft geraakt. De oververmoeidheid en de onmacht heb ik uiteindelijk als leermeester weten op te pakken.
Accepteren dat het er is
Ik moest de oververmoeidheid accepteren, evenals de machteloosheid, en vanuit daar een manier vinden om ermee om te kunnen gaan. In plaats van het te willen oplossen, veranderen of te laten verdwijnen, accepteerde ik dat dit de situatie was. Vervolgens moest ik hier flexibel mee omgaan. Ik moest me aanpassen en een manier vinden om dit vol te houden. Die weg is niet makkelijk en het leert je maar weer eens dat alles continu kan veranderen en je niet vast dient te houden aan vaste patronen, gewoonten etc. Daarnaast bleef ik wel vertrouwen op mijn gevoel en met steun van de crèche leidsters bleef ik aandringen bij huisarts en consultatiebureau.
Mega vroeg naar bed
Om een beetje slaap in te kunnen halen. Alle slaap die ik kon pakken, ook echt pakken hielp. Dus zodra ons meisje in slaap viel, zelf even slapen. Dit betekende dus vaak ook in de avond naar bed om 19:00 uur! Nou als je mij had gevraagd of ik dit ooit zou doen voordat dit alles gebeurde, had ik je uitgelachen, denk ik. Maar wat is belangrijker? Dat je zorgt dat je niet instort? Of iets niet doen omdat je denkt dat het vreemd is of omdat je vindt dat er nog van alles moet gebeuren naast de verzorging van je kind. Nou dan is de keuze voor mij snel gemaakt, slapen. Laat de rest maar de rest.
Prioriteiten stellen
Accepteren dat andere taken zoals het huishouden achter bleven. Accepteren dat sommige andere verplichtingen niet nagekomen konden worden. Sociale activiteiten heel bewust plannen en niet te vaak ‘ ja’ zeggen maar veel ‘nee’ durven zeggen. Voor jezelf kiezen en je kind.
We doen het samen
‘What doesn’t kill you makes you stronger’. Nou dat geldt zeker voor deze situatie. Mijn vriend en ik deden het samen. Luisterden naar elkaar en steunden elkaar. Natuurlijk waren we lichtgeraakt en snel boos. Gingen we in eerste instantie elkaar verwijten maken. Alles op elkaar afreageren. Maar na verloop van tijd kwam het besef. We hebben elkaar nodig. We doen dit samen. Hij kan er ook niets aan doen. Dit is ons mooie lieve wondertje en zij heeft het zwaar net als wij. Het heeft ons uiteindelijk dichter naar elkaar gebracht en daar ben ik dankbaar voor. Ook heel fijn dat de crècheleidsters aangaven dat zij ook vonden dat er meer aan de hand moest zijn en dankbaar dat de KNO arts ons dochtertje uiteindelijk heeft kunnen helpen.
Sinds een een half jaar slaapt ze nu zo goed als door. Het doorslapen komt nu vaker voor dan 1 of 2 keer eruit ’s nachts. Wat een verademing! Voor ons allemaal. Ook al merken we nu nog de nasleep van de oververmoeidheid. Zij is blij en wij ook!
Herken jij dit ook? Laten we het taboe van moeder zijn is ALTIJD geweldig loslaten en ook de uitdagingen delen met elkaar. Ook dat mag er zijn. Laat jouw ervaring als moeder hieronder achter.
Liefs,
Stephanie
